Στό προηγούμενο ἄρθρο μας ἔγινε εἰδικός λόγος γιά τήν προσδοκία τοῦ Λυτρωτοῦ στούς προγόνους μας, στούς ἀρχαίους Ἕλληνες.
Πρίν περάσουμε νά δοῦμε αὐτήν τήν προσδοκία στούς ἄλλους λαούς, εἶναι ἀνάγκη νά τονίσουμε, ὅτι τό κορύφωμα τῆς προσδοκίας τοῦ Λυτρωτοῦ ὑπῆρχε ἤδη στόν λαό τῆς Ἀποκαλύψεως, στόν Ἰσραήλ, στόν ὁποῖο προανήγγειλε καί προεβεβαίωσε ὁ Θεός, μέ πλῆθος προφητειῶν, τήν μέλλουσα φανέρωση τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί προδιέγραψε στήν ἐποχή τους τόν βίο καί τό ἔργο Του.
Ἡ μελέτη τῶν χριστολογικῶν μεσσιανικῶν χωρίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὁδηγεῖ ἀσφαλῶς στό συμπέρασμα, ὅτι στά κείμενα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, καί ἰδιαίτερα σέ αὐτά τῶν Προφητῶν, προφητεύεται ὁλόκληρο τό λυτρωτικό σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Τό σχέδιο, πού ἐκτυλίχθηκε σέ παγκόσμια κλίμακα μέ τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ, καί συνεχίζει νά ἐνεργεῖται στόν χῶρο καί στόν χρόνο, ἕως τέλους τῆς Ἱστορίας. Φυσικά, ὁ λόγος ἐδῶ εἶναι περί τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου πού τελεσιουργήθηκε στήν Καινή Διαθήκη διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Οἱ Προφῆτες στήν Παλαιά Διαθήκη ἔβλεπαν τόσο ἐναργῶς τά γεγονότα τῆς Ἐνανθρωπήσεως, τοῦ Πάθους, τῆς Ἀναστάσεως καί γενικῶς ὁλοκλήρου τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ, ὥστε ἕνας ἀπό αὐτούς, ὁ Προφήτης Ἡσαΐας, νά χαρακτηρισθεῖ ὡς ὁ πέμπτος Εὐαγγελιστής. Αὐτός περιγράφει τά γεγονότα ὄχι σάν κάποιος πού τά βλέπει ὀκτώ αἰῶνες πρό Χριστοῦ, τότε δηλαδή πού ἔζησε ὁ Ἡσαΐας, ἀλλά σάν νά τά βλέπει καί νά τά βιώνει ὅπως οἱ Μαθητές ζώντας κοντά στόν Χριστό.
Ἐπειδή ὅμως τό θέμα τῆς Προσδοκίας τοῦ Λυτρωτοῦ στούς Ἰσραηλίτες ἀποτελεῖ ἰδιαίτερο κεφάλαιο, μέ τό πλῆθος τῶν προφητειῶν, τῶν προεικονίσεων καί ἐκτάκτων σχετικῶν γεγονότων, χρειάζεται νά γίνει εἰδική παρουσίαση, δοθείσης εὐκαιρίας.
Στήν συνέχεια, θά περάσουμε νά δοῦμε τό θέματῆς προσδοκίας τοῦ Λυτρωτοῦ μέσα ἀπό τά κείμενα καί τήν Παράδοση τῶν Ρωμαίων.
Ὁ Κικέρων νοσταλγεῖ τήν ἐποχή, κατά τήν ὁποία, «ἐφεξῆς, παντοῦ, θά κυβερνᾶ ἕνας Διδάσκαλος καί Κυρίαρχος, ὁ Θεός». Ὁ δέ Ὁράτιος περιγράφει μέ παραδείσια χρώματα τήν ἀρχικά δοσμένη, ἀλλά «ἀπολεσθεῖσα χρυσή ἐποχή». Καί ὁ Ὀβίδιος, στίς Μεταμορφώσεις του, θρηνεῖ ἀκριβῶς διότι χάθηκε αὐτή ἡ ἐποχή.
Ἄν περάσουμε τώρα στόν Βιργίλιο, θά δοῦμε ὅτι στήν 4η Ἐκλογή του (41 π. Χ.), ἡ ὁποία εἶναι ἀφιερωμένη στόν φίλο του Πολλίωνα, κάνει λόγο γιά τό «θεῖον παιδίον», τό ὁποῖο θά ἐπαναφέρει στήν ἀνθρωπότητα ἐκεῖνοντόν χρυσό αἰῶνα. «Ἐπίκειται, ἀναφέρει, ἔναρξη νέας χρονικῆς περιόδου, περιόδου παγκοσμίου τάξεως… Ἐντός ὀλίγου φθάνει ἡ ἐπάνοδος τῆς ἀρχικῆς βασιλείας τοῦ ὑψίστου Θεοῦ. Πολύ σύντομα, νέα χρυσή ἐποχή στέλλεται ἄνωθεν ἀπό τά οὐράνια ὕψη στή γῆ. Σύ, λοιπόν, φωτεινή ἐπιλόχιος θεά, προστάτευσε τήν Μητέρα κατά τήν στιγμή πού θά γεννᾶται ἀπ᾽ αὐτήν τό Βρέφος, διά τοῦ ὁποίου θά λήξει ἡ πρώην σιδηρά (δυστυχισμένη) γενεά γιά πρώτη φορά (στήνπαγκόσμια ἱστορία), καί νέα γενεά, γεμάτη εὐτυχία, θά ἀνατείλει σέ ὅλον τόν κόσμο. Ἄρχισε ἤδη νά βασιλεύει ὁ πάμφωτος ἕνας Θεός… Ἐλθέ, πολυτίμητε Υἱέ τοῦ Θεοῦ, Μεγάλε Υἱέ τοῦ Ὑψίστου. Ναί, ἔφθασε ἡ ἐποχή! Ρίξε τό βλέμμα σου στήν ἀνθρωπότητα, τήν κλονιζομένη ἀπό τό βάρος τῆς δυστυχίας, τό ὁποῖο τήν ἐκύρτωσε… Ρίξε τό βλέμμα σου καί δές πώς τά πάντα σκιρτοῦν γιά αὐτήν τήν ἐποχή, ἡ ὁποία ἤδη φθάνει!».
Μετά ἀπό αὐτά τά τόσο προφητικά καί συγκλονιστικά, πού ἀναφέρει ὁ ποιητής Βιργίλιος, συνεχίζει καί «εὔχεται γιά τόν ἑαυτό του νά μποροῦσε, ἐάν ἦταν δυνατόν, νά διατηρήσει τή ζωή του καί τήν δύναμή του, ὥστε νά πανηγυρίσει τά ὡραῖα αὐτά γεγονότα. Καί καταλήγει μέ μία συγκινητική προσλαλιά, καί πάλι πρός τόν προσδοκώμενο θεογέννητο Παίδα!».
Αὐτά ἔγραφε τότε ὁ Βιργίλιος, ὁ ὁποῖος ἔφυγε ἀπό αὐτή τή ζωή τό 19 π.Χ. στό Μπρίντιζι τῆς Ἰταλίας. Πόσο, ἀλήθεια, ἀγγίζει τήν καρδιά μας ἡ εὐχή του, «τό νά μποροῦσε νά διατηρήσει τή ζωή του, ὥστε νά πανηγυρίσει τά ὡραῖα αὐτά κοσμοσωτήρια γεγονότα», τά ὁποῖα προαισθανόταν ὅτι θά συνέβαιναν. Δέν τά ἔζησε βέβαια ἐν ζωῇ, τά ἐγνώρισε ὅμως, ὅπως καί τόσοι ἄλλοι, ἡ ψυχή του σέ μία ἄλλη διάσταση ὑπάρξεως, περισσότερο δυναμική καί ἀληθινή ἀπό τήν σωματική.
Οἱ Ρωμαῖοι λοιπόν, μέσῳ αὐτῶντῶν φωτεινῶν πνευμάτων τοῦ ἔθνους τους, λαχταροῦσαν τόν Λυτρωτή, προσεύχονταν σέ Αὐτόν καί Τόν παρακαλοῦσαν νά ἔλθει γιά νά φέρει τήν χαρά καί τήν εὐτυχία σέ ὅλο τόν κόσμο.
Καί αὐτός ὁ Λυτρωτής, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἦλθε. Μόνο πού, ὅταν ἦλθε δέν ἐπέβαλε οὔτε χάρισε ἀπροϋπόθετα τήν εὐλογία Του, τήν εἰρήνη Του καί τή χαρά Του, πού ὅλοι μας λαχταροῦμε. Τήν προσφέρει ὅμως τόσο ἁπλᾶ καί ταπεινά, πού γιά νά τήν αἰσθανθοῦμε καί νά τή βιώσουμε χρειάζεται καί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νά γίνουμε ἁπλοί καί ταπεινοί, νά γίνουμε ἄξιοι νά τήν λάβουμε. Γιά τόν σκοπό αὐτό, χρειάζεται ὅλοι μας, κυρίως ὅμως οἱ νέοι, νά στρέψουν τήν ψυχή τους πρός τά ἄνω καί, ἀφοῦ ἐρευνήσουν καί συνειδητοποιήσουν καί ἀποδεχθοῦν, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός μέ ἀνθρώπινη φύση, πού ἦλθε στή γῆ γιά νά μᾶς χαρίσει τήν Βασιλεία Του, νά προσπαθήσουν νά ἐπικοινωνήσουν μαζί Του, μέ τόν Ἐμμανουήλ (=ὁ Θεός μαζί μας), ὥστε νά τοῦ ζητήσουν νά τούς χαρίσει αὐτήν τήν Βασιλεία.
Ὅποιος ἀγωνίζεται νά μένει ἁγνός καί καθαρός, πιστός καί ”ἀνθρώπινος”, ὅποιος καλλιεργεῖ θεοφιλές πάθος στήν καρδιά του καί ἀγωνίζεται νά νικήσει μαζί Του (μαζί μέ τόν Ἰησοῦ) τό κακό, τότε, ὄχι μόνο τά Χριστούγεννα, ἀλλά καί κάθε ἡμέρα, καί κάθε στιγμή, θά αἰσθάνεται τήν ἁγία Του παρουσία, δύναμη, χαρά, καί εὐλογία, τήν ὁποία καί εὐχόμεθα ἐκ μέσης καρδίας.
Ἀρχιμ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος
